Kategoria: Ujęcie prawnokanoniczne

Kolejny „dom strachów” – episkopaty prosiły o możliwość zawiadamiania o przestępstwie, Stolica Apostolska odmówiła.

Ustalenia Watykanu od 1983 dążą niestety do ukrywania spraw i sprawców.

Crimen Sollicitationis z 1962 i Secreta Continere z 1974 to kolejne dokumeny Watykanu nakazujące milczenie, pomagające sprawcom, nie ofiarom i nie Kościołowi.

Jakby na sprawę nie patrzeć, ale naprawdę wszyscy posoborowi papieże wprowadzili ustawodawstwo chroniących sprawców, nie ofiary. Prasa świecka niekiedy ma rację.

Kościół zdecydował się na nakładanie tajemnicy papieskiej na gorszące wiadomości powodowany lękiem przed „antyklerykalizmem” i „zgorszeniem”. Czy słusznie?

Informacje podane przez Tapsella na temat niejako ustawowej niekaralności duchownych za pospolite przestępstwa są tak gorszące, że każdemu wiernemu nóż otwiera się w kieszeni.

Od 1842 zaczęła się równia pochyła bezkarności księża w sprawach pedofilii, nakłaniania do seksu w konfesjonale i innych obyczajowych. Kodeks z 1917 te ustanowienia przyjął i nakazał laicyzację tylko w „cięższych wypadkach”.

Kary za pedofilię lub homoseksualizm duchownych była naprawdę drakońskie i chyba mało kto wie, że Inkwizycja Hiszpańska przekazywała władzy świeckiej na spalenie nie tylko Żydów i heretyków, ale także przestępców seksualnych spośród kleru. Mnisi sodomici byli w więzieniu duszeni garotą. Inkwizycjo wróć!

Zbiory prawa kanonicznego XI i XII zawierały surowe kary za przestępstwa seksualne duchownych do kary śmierci włącznie.

W tej części następuje przegląd prawodawstwa kościelnego i kar za pedofilię duchownych od roku 312 do XI wieku.

Pierwsze część artykułu Kierana Tapsella ukazująca ustawy przeciwko gwałtom na dzieciach w prawie rzymskim.

Wprowadzenie do artykułu naukowego Kierana Tapsella na temat przepisów kanonicznych dotyczących wykorzystywania seksualnego nieletnich. Okazuje się, że błąd systemy zaczął się długo przed Soborem, bo już w roku 1842,