Po Traditionis Custodes unieważnienie Novus Ordo lub Ann Barnhardt przewiduje przyszłość

Posłuchaj

Czas lektury: 4 minuty

Ann Barnhardt w swoim ostatnim wpisie podaje przyszłą kolejność wypadków:

1. Wszystkie wspólnoty Ecclesia Dei zostaną zmuszone do odprawiania Novus Ordo.
2. Księża, którzy przejdą do FSSPX zostaną ekskomunikowani.
3. Słowa konsekracji Novus Ordo zostaną tak zmienione, że unieważnią sakrament.

Czy jest to tylko histeria?

Ann Barnhardt naprawdę mało się w swoich analizach dotychczas pomyliła, a ponieważ, jak sama twierdzi, ma informatorów w Watykanie, toteż ten obrót rzeczy jest bardzo możliwy.

ad 1. Zmuszenie do Novus Ordo

To się już dzieje, a wiele diecezji lub archidiecezji zakazuje w ogóle Mszy Trydenckiej, jak ostatnio uczynił to kardynał praski Dominik Duka dając tylko pięciu (sic!) księżom swej archidiecezji zezwolenie na odprawianie tej Mszy. Postępowanie w innych krajach i diecezjach jest podobne: jeśli nie całkowicie zabronić, to bardzo ograniczyć.

ad 2. Ekskomunika FSSPX

Jest to możliwe, ale mniej prawdopodobne, ponieważ Franciszek wiedząc o tym, że nie jest papieżem, wie również, że jego akty prawne nie mają w wymiarze duchowym żadnej wiążącej mocy. Skoro żyjemy nadal prawnokanonicznie w epoce Benedykta, to status kanoniczny FSSPX nie zmienił się i wszyscy księża Bractwa nadal są nieregularni kanonicznie, a ci kapłani, którzy do nich dołączają, automatycznie takimi się stają. Oznacza to, że trwają w grzechu ciężkim niektóre ich sakramenty są ważne, a niektóre jak spowiedź i małżeństwo nie są, jednak wszystkie są przez suspensę niegodziwe. Zatem kapłani przechodząc do FSSPX wpadają w suspensę i grzech ciężki, stąd też kapłanów tych niekoniecznie ekskomunikować trzeba.

A czy ekskomunika nie jest cięższą karą niż suspensa?

Owszem jest, a nad duchowymi skutkami sprawowania sakramentów w ekskomunice zastanowimy się w innym miejscu. Jednakże efekt propagandowy ekskomuniki całego FSSPX, bo na to się raczej zanosi, jego księży i członków byłby rzeczywiście piorunujący. Postępowanie wyjaśniłoby fakt, dlaczego dotychczas Bergoglio Bractwa św. Piusa X nie zniszczył. Nie zrobił tego dlatego, by w stosownym dla siebie czasu “wyoutsorsować” tradycyjnych katolików do FSSPX i tam ich ekskomunikować. Z punktu widzenia strategii, byłoby to postępowanie, jak najbardziej skuteczne.

ad 3. Unieważnienie Novus Ordo

Jest to niestety również dosyć prawdopodobne, gdyż zarówno korona jak i Traditionis Custodes miały na celu ograniczenie odprawiania Mszy w ogóle, a szczególnie ważnych Mszy. Sam Novus Ordo nie powoduje nieważności sakramentu, o ile zachowane są materia (chleb i wino), forma (słowa konsekracji) oraz intencja szafarza sakramentu, tj. księdza. Całkowitą pewność unieważnienia przyniosłaby rzeczywiście jedynie zmiana formy sakramentu i to formy właściwej, która brzmi:

To jest Ciało moje – Hoc est corpus meum.

To jest kielich Krwi mojej – Hic est calix sanguinis mei lub To jest Krew moja – Hic es sanguis meus.

Pogląd, iż jedynie te słowa stanowią formę sakramentu to sententia communis (por. Diekamp-Jüssen, Katholische Dogmatik, Wil 2010, 911, literatura 912), zatem jest to opinia utrzymywana przez większość teologów względnie jest to kwalifikacja teologiczna (g) na skali pewności doktrynalnej. Zdaniem Diekampa i nie tylko jego, to jedynie te słowa dokonują Przeistoczenia. Dla samego Przeistoczenia jest nieistotne, co następuje po tych słowach lub przed nimi, jak:

• novi et aeterni testamenti – “nowego i wiecznego Przymierza”,
• mysterium fidei – “Tajemnica Wiary”,
• qui pro vobis et pro multis effundetur in remissionem peccatorum – “która za was i za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów”

Co prawda opuszczenie powyższych słów byłoby, zdaniem św. Tomasza, którego cytuje Diekamp grzeszne (tamże, 911), ale nie konstytuują one mimo to formy sakramentu. Św. Tomasz twierdził co prawda, że powyższe słowa są de substantia formae – “należą do substancji formy”, przez co niektórzy tomiści i późniejsi sedewakantyści są zdania, iż są formą konsekracji (tamże, 911-912). Naszym zdaniem tak nie jest, o czym świadczą poniższe słowa samego Akwinaty. Gdyby powyższe słowa stanowiły formę sakramentu, wówczas wszystkie Msze Novus Ordo z formułą “dla wszystkich”, co ma miejsce w Niemczech, we Włoszech i w innych krajach byłyby nieważne, co naprawdę jest trudne do pogodzenia z nauką o Opatrzności, która pozbawiłaby od roku 1970 poszczególnych grup językowych dostępu do sakramentu Eucharystii. Przeczytajmy wypowiedź samego św. Tomasza (Summ. theol. III, q. 78, a.1, sed contra, ad 4):

[Sed contra] A jednak Ambroży mówi: „Konsekracji dokonują słowa Pana Jezusa. Przez wszystkie inne oddajemy chwałę Bogu, zanosimy modlitwę błagalną za lud, za królów i wszystkich pozostałych. Lecz w momencie sprawowania sakramentu kapłan już nie posługuje się swoimi słowami, lecz słowami Chrystusa. Więc te właśnie słowa realizują sakrament”.

Ad 4. Niektórzy teologowie twierdzili, że sakrament Eucharystii nie może być sprawowany przez wygłoszenie tylko omawianych słów z pominięciem innych, zwłaszcza tych, które należą do kanonu Mszy św. Lecz jasne jest, że to błąd. Wynika to z wyżej przytoczonych słów Ambrożego, a także z faktu, że nie wszyscy i nie zawsze mieli ten sam kanon mszy, lecz różni ludzie dodawali do niego różne partie. Toteż musimy stwierdzić, że gdyby kapłan wygłosił tylko powyższe słowa, mając przy tym zamiar sprawować Eucharystię, sakrament ten zostałby zrealizowany. Dzięki intencji słowa te byłyby wygłoszone w imieniu Chrystusa, nawet gdyby nie wypowiedziano słów poprzedzających. Lecz kapłan sprawujący ten sakrament w taki sposób, bez zachowania obrzędu ustalonego przez Kościół, popełniłby ciężki grzech. […]

Ponieważ słowa novi et aeterni testamenti oraz mysterium fidei nie występowały zawsze we wszystkich kanonach, o czym wiedział już w IV wieku św. Ambroży, to założyć słusznie trzeba, że nie są one dla ważności sakramentu istotne.

A co z qui pro vobis et pro multis effundetur in remissionem peccatorum?

Tak samo, chociaż są to słowa samego Chrystusa. Występują one jednak jedynie w formie pro multis – “za wielu” w Ewangelii Mateusza (26, 28) oraz Mk 14:24. Forma pro vobis et pro multis jest natomiast formułą liturgiczną, a nie słowami samego Chrystusa. Zatem zmiana tej formy, jak miało to ostatnio miejsce we Włoszech, naszym skromnym zdaniem nie unieważnia sakramentu Eucharystii.

Aby unieważnić formę Mszy Bergoglio musiałby zarządzić zmianę słów samego Chrystusa. Być może to uczyni, być może nie. Bardziej prawdopodobne jest mącenie, tak by ludzie zaczęli dyskutować ważność konsekracji i do końca nie wiedzieli, czy ważna czy nieważna, co ma niestety miejsce wśród wielu tradycjonalistów w odniesieniu do Novus Ordo.

Jednakże ze strategicznego punktu widzenie:

• zakaz Mszy Trydenckiej,
• wyoutsorsowanie jej do FSSPX,
• ekskomunika FSSPX
• unieważnienie Novus Ordo

jest jak najbardziej sensowne, gdyż w ten sposób, co już sugerowaliśmy na początku korony w cyklu “Koronawirus i zaćmienie widzialności Kościoła”, Najświętsza Ofiara przestałaby być składana, a łaska nie spływałaby już na świat.

A co to znaczy praktycznie?

Oznacza to, że na nieważne Msze chodzić nie trzeba. Obrót sprawy opisany przez Barnhardt jest bardzo prawdopodobny, ale może do najgorszego nie dojdzie.