Kategoria: 06. Święta w czerwcu

Nie można co prawda powiedzieć, że św. Paweł był pod każdym względem przeciwieństwem św. Piotra, ale pod niejednym był. Był bardziej konfrontacyjny i ofensywny oraz odważniejszym. Był „człowiekiem spoza układu”, którego powołał sam Chrystus po swoim Zmartwychwstaniu.

Droga św. Piotra do świętości była bardzo długa i wyboista: zdradził, był zbyt uległy wobec Żydów w kwestii obrzezania, chciał uciec z Rzymu i poniósł śmierć jako męczennik. Dlaczego Chrystus wybrał tylu rybaków? Ponieważ byli przyzwyczajeni do znoszenia frustracji. „Nic, nic, nawet uklejki”. Człowiek zarzuci sieci i czeka, nie mając wpływu na ryby. Więc dobre predyspocycje do pracy w tzw. „powołaniówce”.

Za co kochamy św. Ireneusza? Za jego bardzo dokładne sprawozdania na temat zachowania gnostyków. Dlaczego? Ponieważ zły duch ma ograniczony zapas sztuczek i wszystko się powtarza. W tajnych stowarzyszeniach dzieją się dokładnie te same rzeczy, które opisywał św. Ireneusz z Adversus haereses. Uczmy się.

Święci średniowieczni byli niebywale waleczni i aktywni. Nie leżeli pokotem, nie odmawiali różańca i nie czekali na „Triumf Niepokalanego Serca”. I tak św. Wacław: „Wtem widzi, jak jakiś poganin uchodzi na koniu z porwaną panienką. Chce ją ratować, ale nie może dla swej rany. Woła więc na panienkę, ażeby się z konia spuściła, a tem samem wroga z sobą ściągnęła. I stało się tak: oboje spadli na ziemię, przeto Władysław mógł teraz leżącego na ziemi pohańca łatwo zabić, lecz wolał z nim stanąć do pojedynku, w którym nieprzyjaciela położył trupem.” Aktywny był św. Wacław, aktywna panienka i wróg trupem położony. Święci Średniowiecza patrząc na naszą bezczynność i niezgułowatość złapaliby się za głowę.

Św. Jan i Paweł należą do orszaku męczenników zabitych podczas panowania Juliana Apostaty. Wstąpienie tego cesarza na tron i przywrócenie pogaństwa musiało być szokiem dla chrześcijan, którzy tak długo modlili się o wolność religii. Ale byli i męczennicy i powrót katolickich biskupów zesłanych uprzednio przez arian. Więc ze wszystkiego można dobro wyprowadzić.

Św. Emma po wyjściu za mąż nie zaniechała praktyk religijnych, ale je zwiększyła. Musiała strasznie przeżyć zamordowanie własnych synów i pytała się Pana Boga, dlaczego to dopuścił. Jej mąż stwierdziwszy, że zemsta życia synom nie przywróci, odbył pokutę publiczną za grzech publiczny. Św. Emma pozbawiona własnej rodziny założyła nową – zakonną. Tak też bywa.

Św. Jan Chrzciciel był dokładnie 6 miesięcy starszy od Chrystusa, ale zdaje się przynależeć do innej epoki. Cały czas w cieniu, cały czas w tle, wieczny drużba pana młodego. Zginął z rąk kobiet przez intrygę, bo bronił nierozerwalności małżeństwa. Ojcowie Kościoła nie przestają zestawiać jego surowości, prawości i ascetyzmu z rozwiązłością, rozpasaniem i tchórzostwem Heroda oraz pokrętnością Herodiady. To jedyny święty, którego także narodziny obchodzi Kościół.

Św. Marianna „Na podstępach szatańskich sama się znała i innych z nich wyswobadzała.” A jak? Nie tylko radę, ale najwidoczniej miała władzę nad demonami bez zezwolenia biskupa na piśmie. Demony dręczył ją tak długo, że z czasem zyskała nad nimi władzę i przewagę. Pan Bóg jest sprawiedliwy i nic nie dzieje się na próżno.

Żywot św. Paulina z Noli staje się tym bardziej heroiczny im dłużej święty żyje. Zaczął jako bardzo porządny żonaty poganin, skończył jako święty biskup, który sam sprzedał się w niewolę u Wandalów, by ocalić syna wdowy. Chociaż był wśród wrogów, to był dla nich tak łagodny i uprzejmy, że Wandalowie zezwolili jemu i wszystkim mieszkańcom Noli na powrót. A można by myśleć, że stracił wszystko z biskupią godnością włącznie.

Św. Alojzy Gonzaga był wielkim rozczarowaniem dla swojej własnej rodziny, gdyż zachowywał się tak, jakby gardził ich stylem życia, co też rzeczywiście czynił. I nawet drogi kariery kościelnej nie obrał, tylko wstąpił do takiego zakonu, gdzie było to wykluczonej. Wcześnie osiągnął doskonałość i zmarł mając jedynie 23 lata.

Św. Sylweriusz był synem papieża św. Hormidasa i sam wpadł pod koła polityki kościelnej cesarzowej Teodory. Feministki, które uważają, że w dawnych czasach kobiety nie miały nic do powiedzenia najwyraźniej nie znają historii Bizancjum, gdzie cesarzowe rządziły, spiskowały i intrygowały jak chciały, bo ich własny małżonek się im nie sprzeciwiał. Kościół zyskał przez to sporo męczenników, więc na coś się też przydały.

A skąd kapłani pogańscy wiedzieli o Gerwazym i Protazym, którzy byli od 10 lat w domu zamknięci? Od demonów, bo im przeszkadzali.

Czytania Brewiarza Trydenckiego na Boże Ciało.

Życie św. Wawrzyńca było rzeczywiście koszmarem niejednej pani domu, bo on, jako kucharz i brat zakonny, rzeczywiście cały dzień stał przy garach. Przy tym praktykował bogomyślność, by wyćwiczył się tak, że wszystko przypominało mu Boga i treści wiary. Można? Można.

Św. Benon chciał uciec od świata i mieć spokój w klasztorze, ale Pan Bóg postanowił inaczej i skierował go do walki w okresie najbardziej zaognionego sporu pomiędzy sacerdotium i imperium. Polityka kościelna, polityka światowa, cesarz i Saksończycy, papież Grzegorz VII, nawrót pogaństwa w sumie wszystko, co można było sobie wyobrazić. Św. Benon walczył i działał do 96 roku życia, A ponieważ już w młodych latach chciał być wolny od świata, toteż nic światowego do niego w tych walkach nie przyległo.

Ludzie z pewnością tłumnie przybywali na kazania św. Landelina, żeby go choćby zobaczyć przy tak barwnym życiorysie. Oddany do biskupa na wychowanie, uciekł od niego, by zostać rozbójnikiem, a przeżywszy śmierć towarzysza i wizję piekieł do biskupa wrócił i został wyświęcony na kapłana. Ponieważ sam grzechu doświadczył, potrafił o nim rozprawiać. Swoją drogą ciekawe, czy biskup Autbert nie wątpił sam o sobie mając takiego wychowanka. Oddali mu rodzice chłopca na wychowanie, a chłopiec został kryminalistą. Różnie więc bywa, a ludzkie drogi są zawiłe.

Z życiorysu błog. Jolanty dowiadujemy się nie tylko tego, że niegdyś Kalisz był stolicą, ale także tego, że ilość sacrum wylewanego na dziecko za młodu procentuje w wieku późniejszym. Ojciec Jolanty zadbał, by „w komnacie, gdzie stała jej kolebka, co dzień Mszę świętą odprawiano”. Zatem o „świadomym i aktywnym uczestnictwie” małej Jolanty mowy być nie mogło, a ojciec jakoś czuł i wiedział, że Msza Św. „działa”. I tak wychował najpierw małżonkę, a potem zakonnicę, bo i tak bywa.

Żywot św. Antoniego dowodzi, że trzeba wielkiej wytrwałości w odkryciu i realizacji własnego powołania. Także św. Antonii nie trafił za pierwszym razem, bo byłby został kanonikiem św. Augustyna, a i żaden klasztor franciszkański nie chciał go przyjąć, chociaż poznał samego św. Franciszka. Pan Bóg chciał go wypróbować, czy naprawdę mu zależy.