Czas lektury: 7 minut

Być może kilku czytelników pamięta spory i awanturę związaną zastrzeżeniami niektórych osób i „kapłanów Tradycji” wobec naszej porady, by w razie dręczeń demonicznych samodzielnie modlić się nad samym sobą lub nad swoimi bliskimi Wielkim Egorcyzmem. Podobno niektórym znanym egzorcystom aż włosy się na taką radę zjeżyły, ale my pozostajemy przy swoim. Dlaczego? Ponieważ to działa, a ktoś modlić się musi. A czy diabeł nie będzie się mścił? Będzie, ale raczej będzie próbował to udaremnić, jednak Pan Bóg mocniejszy i trzeba diabłu pokazać, kto tu, z Bożą pomocą, rządzi.

Argument z Augustyna Poulain SJ

Piszący te słowa nie jest zawsze pewny swoich racji, raczej długo sprawdza aż się na jakiś temat wypowie, ale jak już pewność zyska, to nie da się tak łatwo zbić z tropu. Argument, że „jeden egzorcysta powiedział”, jest taki sam jak argument, że „jeden teolog w internecie napisał”. Można przecież błądzić w dobrej wierze, co dotyczy nas wszystkich. Dlatego bardzo cieszymy się z tego, że możemy zaprezentować niniejszym poparcie naszej tezy.  Uczynimy to za pomocą skanu fragmentu książki o. Poulaina SJ, Łaski modlitwy. W Chrystusie Odkupicielu, Poznań 1966. Jest to polskie tłumaczenie polecanej przez nas książki, nabytej opatrznościowo przez kilku czytelników, gdzie na stronach 450-451 o. Poulain SJ podaje:

Zatem:

• Sama osoba osaczona/dręczona może odmawiać Wielki Egzorcyzm nad samą sobą (s. 451).
• Kapłan może odmawiać Wielki Egzorcyzm nad osobą dręczoną, nie tylko opętaną (s. 451).
• Co jest sprzeczne z tym, co, w przeciwieństwie do nas, podaje większość współczesnych egzorcystów.
• Mimo to o. Poulain SJ ma rację, bo żadnego formalnego zakazu odmawiania Wielkiego Egzorcyzmu nie ma.[1]
• A wiele autorytetów teologicznych na taką praktykę zezwala.

A jeśli się ktoś żachnie i powie, że kim to ten Poulain jest, by być autorytetem, to odpowiemy, iż cytowaną tutaj pozycję, a konkretnie piąte jej wydanie, w imieniu Piusa X w roku 1907 polecał, Sekretarz Stanu, kardynał Merry de Val, a w roku 1904 pierwszym wydaniem zachwycał się zdecydowany antymodernista kardynał Andreas Steinhuber, który przyczynił się do wydania sławnej encykliki Pascendi Piusa X.  Zatem już lepiej, bardziej katolicko, prawowiernie i antymodernistycznie nie można. Jeżeli zatem o. Poulain SJ, po 40 latach pracy nad nieukończoną książką, pisze, że przy dręczeniach można modlić się samodzielnie Wielkim Egzorcyzmem, a kardynałowie Merry de Val i Steinhuber w imieniu Piusa X. taką pozycję aprobują, to znaczy, że wolno.

Argument z brewiarza kapłańskiego Piusa X.

Drugim argumentem, nieco niewprost, przemawiający za tym, iż fragmentami nakazującymi Wielkiego Egzorcyzmu modlić się można, są modlitwy zamieszczone w wydaniu Brewiarza Piusa X. Divino afflatu[2] wydawnictwa Pustet z Ratyzbony z 1922 roku. Piszący ten fragment Wielkiego Egzorcyzmu odkrył niedawno, skoro na codzień modli się Brewiarzami Trydenckimi z lat 1890-tych, gdzie tego egzorcyzmu nie ma. I tak zarówno część zimowa (pars hiemalis) wspomnianego wydania brewiarza, jak i jego część letnia (pars aestiva), zawiera w części modlitw prywatnych takich jak modlitwy odpustowe, modlitwy kapłana przed mszą i po mszy, litanie etc. fragment Wielkiego Egzorcyzmu przeciwko szatanowi i aniołom upadłym (Exorcismus in satanam et angelos apostaticos). Część tak odpowiada stronom 345-347 naszego wydania Rituale, zatem chodzi o Caput 3 – Rozdział 3. We wspomnianych brewiarzach nie ma jakiegokolwiek zakazu odmawiania modlitw Egzorcyzmu, ani żadnych obostrzeń ich dotyczących. Znajdują się one na równi z innymi modlitwami do odmawiania prywatnego takimi jak: Modlitwa o wyproszenie dobrej śmierci (Oratio ad impetrandam bonam mortem) czy Modlitwa św. Franciszka Ksawerego. Skoro zatem wspomniany Egzorcyzm umieszony został na końcu brewiarza, to jest na podorędziu, to najwyraźniej po to, by go móc regularnie odmawiać.

„Ale to jest brewiarz kapłański”, doda ktoś, „tylko dla kapłanów”.

Owszem, to  wydanie jest akurat brewiarzem kapłańskim, nie zakonnym. Zostało ono zatwierdzone przez biskupa Ratyzbony w 1922 roku, który nie zatwierdziłby przecież czegoś niezgodnego z nauką Kościoła, jak „nielegalny egzoryzm”, bo rzecz działa się przed Soborem. Wspomniane wydanie brewiarza przeznaczone jest dla kapłanów diecezjalnych, bo brewiarze zakonne są miejscami bardziej rozbudowane, ale przecież nie tylko kapłani odmawiali brewiarz. Czyniły to także osoby pozbawione wyższych święceń, takie jak: klerycy, zakonnicy, zakonnice i świeccy. Zatem przyjąć trzeba, iż umieszczenie tekstu Wielkiego Egzorcyzmu w brewiarzu, który odmawiać mógł każdy, czyni egzorcyzm ogólnodostępnym, co nie byłoby możliwe wtedy, gdyby odmawianie go było objęte zakazem.

„A jakie, na Boga, modlitwy mogą być zakazane?”, pytamy.

„Te, które się diabłu nie podobają,” odpowiadamy na własne pytanie, „bo on za tym bzdurnym rozumowaniem stoi”.

A czy wszystkie wydania brewiarza w tamtym okresie ten Egzorcyzm zawierały? Tego nie wiemy, bo ich wszystkich nie posiadamy, dwa inne egzemplarze brewiarza Piusa X. są wypożyczone, więc można do nich po zwrocie zajrzeć. Jednakże wspomnianego Egzorcyzmu nie zawiera rzymskie wydanie brewiarza Piusa X., przeznaczone dla Zakonu Karmelitańskiego wydawnictwa Marietti, Rzym 1940, który nabyliśmy, żeby było jeszcze bardziej międzynarodowo, we Francji z pozostałości po obumarłych francuskich karmelitankach. Być może to wpływ kardynała Bei SJ, który zaczął dochodzić do władzy właśnie w latach 1940-tych, i jego „postępowych” pomysłów sięgnął właśnie tego wydania? Tego obecnie nie wiemy, ale warto sprawdę przebadać, kiedy to Wielki Egzorcyzm zaczął z brewiarzy znikać i dlaczego. Dobry duch za tym z pewnością nie stał, tylko zły.

Reasumując stwierdzić trzeba, że nie ma żadnych przeciwskazań ku temu, by odmawiać Wielki Egzorcyzm w potrzebie, nawet będąc świeckim.

Może być co najwyżej tak, że jeśli dwie osoby o tym samym stanie świętości, świecki i kapłan, odmawiać będą Wielki Egzorcyzm, to modlitwy kapłana będą bardziej skuteczne, gdyż ma on dodatkowy sakrament i przez to więcej łaski. Jest też możliwe, że kapłan będzie miał lepszą ochronę przed złym duchem na mocy tegoż kapłaństwa, ale niekoniecznie tak być musi. Wiemy z różnych źródeł i doświadczeń nie tylko własnych, że Wielki Egzorcyzm jest bardzo skuteczny, więc trzeba go stosować, bo nikt inny tego za nas nie uczyni.

Skąd ten krzyk?

Jeżeli mamy rację, a mamy, to skąd ten krzyk i domniemany zakaz modlenia się Wielkim Egzorcyzmem. Po pierwsze od złego ducha, a po drugie, księża, który nas krytykują najwyraźniej nie rozróżniają pomiędzy

(a) Odmawianiem egzorcyzmu

a

(b) Odprawianiem uroczystego egzorcyzmu

oraz

(c) czują się przez to, że inni się też Egzorcyzmem modlą, mniej ważni.

O rozróżnieniu pomiędzy (a) i (b) była już mowa w innym wpisie, a na temat (c) będzie teraz kilka uwag. Każdy lubi czuć się ważnym, wyjątkowym, szczególnie, gdy może robić coś, czego innym nie wolno. Piszący te słowa zawsze widzi w momentach pisania o kwestiach demonologicznych teatralnie podniesioną rękę ks. Piotra Glasa (jak tu) opowiadającego o swoich demonicznych zmaganiach, co autora tego wpisu mocno bawi i każe zastanawiać się, czy i nie on sam tak kiedyś, co nie daj Boże, nie skończy. Teologia mówi nam co prawda, że demon reaguje na znak krzyża, a nie na teatralne gesty, które może także go śmieszą, ale zostawmy te uszczypliwości. Autor tego wpisu słyszał kiedyś opowieść z ust pewnego lekarza, jak to w pewnym okresie psychologowie zaczęli dodatkowo studiować medycynę, by zostać psychiatrami, bo bolał ich ponoć brak pieczątki i niemożność wypisywania recept. Może i tak było, albo opowiadający o tym lekarz czuł się ważniejszy od psychologa, bo on akurat receptę mógł wystawić. Niekiedy jednak z ust księży usłyszeć można, że

 … nikt tego uczynić nie zdoła … nikt tego nie potrafi … tylko kapłan katolicki.. (tylko ja…)

Piszący te słowa kapłanem nie jest, więc nie wie, jak to jest dokonywać Przeistoczenia czy odpuszczać grzechy. Nie wie zatem również, czy księża odczuwają w tych momentach jakąś moc i czy stają się jakimś odczuwalnym kanałem łaski. William H. Kennedy, zamordowany autor książki Lucifer’s Lodge – Satanic Ritual Abuse in the Catholic Church na temat satanizmu w Kościele zastanawia się na jej wstępie, czy księża nie są bardziej podatni na satanizm od innych, skoro przyzwyczaili się mieć w sobie „boskie moce”. O ile przy udzielaniu sakramentów przypuszczalnie niczego się nie odczuwa, gdyż kiedyś zwycięża rutyna, o tyle przy egzorcyzmowaniu kogoś od razu widzi się reakcję i wyniki. Dzięki temu poczucie mocy własnej może wydawać się wielkie.

„Ja, ksiądz, rozkazuję, a demony są mi posłuszne!”

Tak, tak, tak być nie powinno, ale jesteśmy tylko ludźmi. A tutaj okazuje się, że ktoś inny też demonom rozkazuje i też się go jakoś słuchają. A protestanckich egzorcystów się ewidentnie słuchają.

Moc relikwii

Przecież w historii Kościoła nie tylko kapłani rozkazywali demonom, św. Antoni nie był kapłanem, nie była nim św. Genowefa, ani św. Katarzyna Sieneńska, ani też nie był nim św. Jan Gwalbert, opat (zm. 1079),[3] którego dzisiaj 12 lipca obchodzimy. Św. Jan Gwalbert (lewy obrazek) był, jak podaje w swojej demonologii Görres,[4] bardzo antydemonicznie skuteczny za życia,[5] a jeszcze bardziej po śmierci, skoro jego relikwie w klasztorze Vallombrosa działały skuteczniej od niejednych egzorcyzmów. Co ciekawe relikwie św. Jana Gwalberta znajdują się także w Polsce, a mianowicie w parafii św. Jana Gwalberta i św. Tekli podkarpackich Stanach. Osoby z demonicznymi problemami mogą tam pojechać relikwii dotknąć i nam napisać, jeśli się coś pozytywnego wydarzy. Piszący te słowa opętany nie jest, ale dwa razy w życiu rzeczywiście bardzo odczuł święte niejako „promieniowanie” relikwii. Pierwszy raz miało to miejsce w Wenecji, w kościele San Salvador z relikwiami pierwszego patrona tego miasta, św. Teodora, bo św. Marek nastał później. Św. Teodor (prawy obrazek) jest raczej mało znany, był on męczennikiem za wiarę z dosyć krwawym męczeństwem, obchodzonym 9. listopada. Piszący te słowa czuł tak wielkie promieniowanie świętości tegoż świętego, że trudno mu było opuścić wspomniany kościół. Drugie doświadczenia miało miejsce przy relikwiach św. Spirydona na Korfu, głównego i bardzo czczonego patrona tej wyspy.[6] Sądząc po ilość osób nawiedzających jego relikwie, które wystawiane są dwa razy dziennie, po ilości wot oraz po opowieściach handlarzy, które prawdziwe być nie muszą, św. Spirydon (obrazek poniżej), jeden z uczestników Soboru w Nicei (325), jest nadal bardzo skuteczny. Piszący te słowa dotykając jego relikwii dwa razy, bo chciał zweryfikować pierwsze wrażenie, poczuł rodzaj duchowego, pozytywnego porażenia prądem, jakby wszedł z krąg jakiejś wielkiej świętości. Poprosił też św. Spirydona o pewną łaskę, która się niestety do dziś nie spełniła i obiecał, w razie spełniania, do świętego wrócić, wotum kupić, do księgi się wpisać i wotum zawiesić. Zatem relikwie działają, skoro tak bardzo są wyśmiewane, przypuszczalnie też antydemonicznie, może nie każde na każdego, bo innych porównywalnych doświadczeń („porażenia prądem”) z relikwiami nie-bizantyjskimi autor tych słów nie ma.  Polecamy zatem kontakt z relikwiami, bo nam to z pewnością nie zaszkodzi.

A wracając do nerwowych reakcji na naszą radę modlitwy Wielkim Egzorcyzmem, to  w grę wchodzić może jakaś demonologiczna zazdrość w władzę i wpływy, skoro takie lęki się rodzą. Bo przecież nie chodzi o troskę o wiernego, skoro można by rzec:

Jak go demon pogryzie, to się nauczy!

chodzi o władzę, którą każdy mieć lubi.

[1] https://wobronietradycjiiwiaryblog.wordpress.com/2017/05/20/czy-wolno-modlic-sie-wielkim-egzorcyzmem-wolno/ https://wobronietradycjiiwiaryblog.wordpress.com/2017/05/23/wielki-egzorcyzm-uzupelnienie-redakcji/

[2] To jest brewiarzu obowiązującym od 1911 do 1955, wprowadzonym i zatwierdzonym przez Pius X., który abrogował tym samym uprzedni Brewiarz Trydencki.

[3] http://siomi1.w.interiowo.pl/12.lipca.html

[4] Görres, Joseph, Christliche Mystik, Vierter Band. Erste Abteilung, Bonn 1842. Historie o skuteczności relikwii św. Jana Gwalberta z klasztoru w Vallombrosa są najczęstczym przykładem skuteczności relikwii w tym tomie. Tamże, 27-37;

[5] Görres, tamże, 92-93. Por.  Hieronymus Radiolensis, Miracula S. Joannis Gualberti,  s. 388. Auch darin zu finden: PL 147, 811-960.

[6] https://en.wikipedia.org/wiki/Saint_Spyridon

Darowizna przez Paypal

Chcesz pomóc przez Paypal? Wybierz dowolną kwotę. Jeśli możesz, przejmij opłaty Paypal, to więcej do nas dotrze. Dobroczyńców zapewniamy o modlitwie. Bóg zapłać!

20,00 zł