Church Militant o nadużyciach seksualnych w Bractwie św. Piusa X – nowy cykl

W kolejne poniedziałki drukować będziemy artykuły z Church Militant na temat nadużyć seksualnych w Bractwie św. Piusa X., które pojawiły się już na naszych łamach tu.

W sumie w kwestii nadużyć seksualnych w FSSPX widzimy ten sam schemat, co w reszcie Kościoła:

• wyświęca się homoseksualistów i pedofilów znając ich inklinacje,
• przymyka się oczy na ich przestępstwa,
• daje im się placówki duszpasterskie z dostępem do dzieci,
• chroni się i przenosi ich do upadłego,
• zastrasza ofiary i ucisza sprawę,
• w razie skazania przez sąd wypiera się wszelkiej wiedzy,
• oskarża się o “pomówienie i kalumnie” tych, którzy o tym piszą.

W USA o przestępstwach seksualnych FSSPX pisał tylko Church Militant, także my na naszym niemieckim i polskim blogu, a krytyka i nienawiść była wielka. Christine Niles, autorka większości artykułów i reportaży, stwierdziła, że najbardziej nienawistne komentarze określające ją samą poniżej wszelkiej krytyki, otrzymała właśnie od wiernych Bractwa.

Dlaczego?

Ponieważ ludzie chcą, by to, dzięki czemu czują się lepsi, a może i lepsi są, było pod każdym względem nienaganne i dobre. Niestety tak nie jest, ponieważ upadła natura ludzka jest wszędzie taka sama, a Bractwo pozbawione zewnętrznego “audytu” jest po prostu sektą, gdzie przestępstw seksualnych, biorąc ich odsetek w odniesieniu do wszystkich księży Bractwa, jest niestety więcej niż w Novus Ordo. Są też lepiej ukrywane, bo wierni Bractwa są bardziej fanatyczni i zdyscyplinowani.

Gdy piszący te słowa pisał wiele lat temu swój pierwszy cykl o Bractwie, podejrzewał, że ta nieregularność kanoniczna może generować grzech, ale nie spodziewał się, że konsekwencje moralne będą aż tak drastyczne. Każdy czytelnik może utworzyć sobie na ten temat swój własny pogląd.

O ile w przypadku księży Novus Ordo molestujących seksualnie rzec można, że winne są:

• Sobór,
• teologiczny liberalizm,
• złe wychowanie seminaryjne,
• patologiczne rodziny,

to w przypadku FSSPX to wyjaśnienie odpada. Można było utworzyć wszystko od nowa, a wyszło jak zawsze, gdyż w przypadku Bractwa mamy do czynienia:

• z odrzuceniem Soboru,
• z teologicznym konserwatyzmem,
• z tradycyjnym wychowaniem seminaryjnym,
• z rodzinami, które od pokoleń trwają w FSSPX.

Przecież homoseksualizm jest nadal stosunkowo rzadki, bo dotyczy jakichś 2% populacji, pedofilia jest jeszcze rzadsza, więc skąd w FSSPX aż taki narybek? Ponieważ bierze się każdego, wiedząc o jego skłonnościach, czego dowiedziemy w przyszłych artykułach, każdego kto jest wystarczająco uległy i posłuszny przełożonym.

Najwyraźniej pojęcie “dobrego kapłana” jest interpretowane w FSSPX, jak i niestety w Novus Ordo, bardzo szeroko, a w niektórych przypadkach trudno nie mieć wrażenia, że dostęp do chłopców był jakąś formą ius primae noctis lub alternatywnej zapłaty. Podobno budując dom na Podhalu kiedyś płaciło się częściowo pieniędzmi a częściowo wódką, a w FSSPX częściowo ofiarami a częściowo chłopcami, niekiedy i dziewczętami lub kobietami. Jest to straszne, cyniczne i dosłownie zabijające dusze, bo większość z ofiar tych księży nigdy się nie podniesie.

Dla opisywanych faktów nie ma żadnego znaczenia, że Michael Voris, o którym była mowa już tu, a o którym napiszemy jeszcze więcej, był lub nadal jest homoseksualistą, ponieważ miał on przynajmniej tyle odwagi, bo o tym napisać. Okazuje się, że kwestie te są innych dziennikarzom katolickim znane, ale nigdy o tym nie pisali, obawiając się utraty czytelników i dotacji. Ręka FSSPX sięga daleko i być może przy upadku Vorisa Bractwo odegrało też jakąś rolę.

Pierwszy artykuł cyklu znajduje się tu.