Posłuchaj

Czas lektury: 5 minut

W ramach praktycznych wskazówek dotyczących przenoszenia ogólnych zasad na jednostkowe życie moralne przedstawimy tekst kardynała Siri na pt. Notyfikacja dotycząca noszenia męskiego ubioru przez kobiety. Tekst pochodzi z 1960 roku, a omawianym męskim strojem są spodnie. Można zapytać, czy nie szkoda kardynała Siri do omawiania takich kwestii oraz o to, czy i my nie mamy większych problemów? Można, ale kardynał napisał o tym na prośbę różnych osób, które się do niego w tej kwestii zwracały. My zaś uważamy, że to, co dla jednego jest drobnostką niewartą uwagi, dla innego może być problemem dręczącym jego lub jej sumienie.

Zdaniem piszącego te słowa większość kobiet w spodniach chodzić nie powinno, gdyż nie ma ku temu odpowiedniej figury. Ponieważ spodnie były przez tyle wieków ubiorem wyłącznie męskim, dlatego dostosowane są do figury męskiej, a nie kobiecej. I to właśnie poprzez tak mało anatomiczną modę mnóstwo kobiet uważa się za zbyt tęgie, gdyż rzeczywiście źle w ubraniu przeznaczonym dla mężczyzn lub chłopców wygląda. A tymczasem nie jest to wina kobiet, lecz wina nieodpowiedniego ubioru.

Ponieważ naprawdę przeważająca większość projektantów mody od drugiej połowy lat 1960-tych za wzorzec figury ma (z wiadomych względów) figurę dorastającego chłopca lub młodego mężczyzny, dlatego też preferuje się modelki, które temu ideałowi odpowiadają czyli wyglądają chłopięco. I tylko tego typu kobiety wyglądają dobrze w spodniach, garsonkach, garniturach i innych tego typu strojach i dlatego kobiety o takiej budowie ciała są na tzw. wybiegach jako modelki preferowane. Ponieważ jakieś 99% kobiet takiej figury nie posiada, ani nigdy posiadać nie będzie, dlatego czują się one gorzej, uważając się za grube i nieatrakcyjne. Skoro kobiety lubią się wypłakiwać swoim mężczyznom oraz głodzić całe rodziny, bo mamusia się akurat znowu odchudza, dlatego problem ten dotyczy nie tylko kobiet, lecz całych rodzin i społeczeństw. Niezadowolona z własnego wyglądu i wiecznie głodna kobieta jest niestety dużym obciążeniem także dla swojego męża, który musi te humory znosić i dlatego z powodu współczesnej mody cierpimy wszyscy, chociaż najmniej mnisi i celibatariusze.

Tymczasem proponowany od drugiej połowy lat 1960-tych (nota bene Sobór 1962-1965) wzorzec mody kobiecej jest nieosiągalny, gdyż nieanatomiczny. I rzeczywiście rzec można, że moda na spodnie to wszystko dopiero wyzwoliła. Te niestety masowe wyimaginowane lub realne problemy z wagą, z anoreksją czy bulimią, zaczynają występować wyłącznie tam, gdzie pojawiają się modelki o takich parametrach w telewizji, gdyż tam, gdzie jak np. na wyspie Curaçao, MTV lub Fashion TV nie ma, tam też anoreksja prawie wcale nie występuje.[1]

Co prawda wszyscy męscy moraliści, filozofowie i teologowie pomstowali na kobiece zamiłowanie do mody i tego, co zewnętrzne, ale rzec trzeba, że chyba nigdy w historii ludzkości moda nie była, jako nieosiągalna, tak kobietom wroga. Podobno ideałem niektórych dziewcząt lub kobiet jest posiadanie rozmiaru 36 lub 34, nie mówiąc już tzw. amerykańskiej size 0, podczas gdy ten ostatni rozmiar odpowiadający europejskiemu 32 jest rozmiarem 12 letnich dziewcząt, a nie kobiet od 175 cm wzwyż, bo takie wymogi muszą spełniać modelki uchodzące za naprawdę modne, czego chyba przy bez równoczesnej anoreksji osiągnąć się nie da. Przeciętna Europejka nosi natomiast rozmiar 42, bo takie są europejskie realia i  rzeczywistość kobiet siedzących godzinami i latami w biurach oraz dużo wyższych niż w poprzednich pokoleniach.

A ponieważ anatomia kobiet jest taka, a nie inna, dlatego też moda kobieca, nazwijmy ją „przedspodniowa” czyli taka do mniej więcej początku lat 1960-tych znała te wszystkie spódnice, plisowania i inne możliwości krawiectwa, których piszący te zdania nie wymieni, bo nie jest krawcem, które eksponowały korzystnie to, co kobiece i zakrywały ewentualne mankamenty figury. Zatem poprzez odpowiedni ubiór można było uniknąć „konieczności” głodzenia się, która oczywiście koniecznością nie jest. Przy dzisiejszej modzie kobieta czy młoda dziewczyna eksponuje naprawdę wszystko, na co naprawdę mało która, z estetycznego punktu widzenia, może sobie pozwolić.

I w sumie kobiety to same widzą i dlatego niektóre zaczynają mieć obsesje na punkcie własnej wagi. Piszący te słowa poznał pewnego trenera, który przez jakiś czas opiekował się dorastającymi bulimiczkami sportowymi, które w odróżnieniu od innych bulimiczek nie zmuszają się po posiłkach do wymiotów tylko ekscesywnie trenują wytrzymałość w fitness klubach w skali 6 do 8 godzinn dziennie. Wspomniane bulimiczki trenowały codziennie po 6 godzin, co odpowiada ilości treningu sportowców wyczynowych, którzy jednak normalnie się żywią i mają przynajmniej jeden dzień przerwy. Zapytane o to, co je motywuje odpowiadały, że boją się, że ktoś przypadkiem zapuka do ich drzwi i zapyta je, czy i ile już dzisiaj trenowały. Jest to oczywiście zaburzenie psychiczne związane z nieprawidłowym postrzeganiem swojego ciała, tzw. dysmorfofobią, która z pewnością występowała zawsze, ale niestety w ostatnich latach bardzo nasiliła się u młodych kobiet właśnie pod wpływem mody, co potwierdzają nie tylko trenerzy z jakimś stażem, ale także psychoterapeuci i psychiatrzy.  Na początku tej drogi, z której bardzo trudno wyjść i nie mieć nawrotów choroby, bo głodzenie się jako ekstremalna forma samokontroli bardzo uzależnia, stoi w sumie prawidłowe spostrzeżenie, że się chłopięcej figury nie ma. Bo nie jest się chłopcem, dodać trzeba. Chociaż strzeżemy się na tym blogu przypisywać wszystko bezpośredniej działalności demonów, które działają pośrednio głównie przez ludzką głupotę, to uważamy, że inspiracja do tego rodzaju mody, która powoduje długofalowo tyle chorób i nieszczęść od Boga raczej pochodzić nie może.

Wydaje się, że w jakiś sposób ostatni Sobór wyzwolił także tę całkowicie niekobiecą modę, gdyż pierwsza spódnica mini uwidoczniona na okładce brytyjskiej Vogue pochodzi właśnie z roku 1962 (patrz obrazek obok),  a na szerszą skalę moda ta została prezentowana dopiero od roku 1965.[2] Kwestia Sobór a moda żeńska na pewno wymaga jeszcze pogłębienia, ale ta korelacja jest zastanawiająca.

Piszący te słowa zawsze uważał, że gdyby moralność i świętość zależała wyłącznie od tego, czy się nosi spodnie, spódnice, garnitur czy kombinezon roboczy, to byłoby zbyt dobrze, a pomstowanie na nieobyczajność młodych kobiet pozostawiał kobietom starszym, które być może nigdy ładne nie były, bo młode były jednak wszystkie. Jednak pewne kwestie należy naświetlić także z wyższej perspektywy. Uczyniliśmy to z perspektywy estetycznej i zdroworozsądkowej, a kardynałowi Siri pozostawimy płaszczyznę teologiczną, moralną i antropologiczną, która jest bardzo ciekawa. Kwestie skromności ubioru i pobudzenia zmysłowego omówimy w innym miejscu, bo niektóry niestety pobudza wszystko u wszystkich i są to kwestie bardzo indywidualne. Uważamy,  że każdy powinien także swoim ubiorem odzwierciedlać boskie piękno i dlatego winien ubierać się korzystnie korzystając czasami z porad osób obdarzonych lepszym gustem. Po wypowiedzi kardynała przedstawimy naświetlenie tej kwestii przez tę część naszej redakcji, którą noszeni spódnic egzystencjalnie dotyczy. W przyszłości przetłumaczymy i opublikujemy ciekawy artykuł prof. Plinio Correa de Oliveira na temat stroju, który jest wart lektury.

[wpedon id=”24285″ align=”left”]

[1] http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15800148 https://books.google.de/books?id=e4ppt_Qpn2oC&pg=PA183&lpg=PA183&dq=anorexia+w+populations+mtv&source=bl&ots=TIJs2vJBgO&sig=-khbOTz-hmLP0SVEYyjhVBXM0n8&hl=de&sa=X&ei=BgRjVfbNB4KwsAGN44HgCw&ved=0CF0Q6AEwBg#v=onepage&q=anorexia%20w%20populations%20mtv&f=false

[2] http://de.wikipedia.org/wiki/Minirock http://en.wikipedia.org/wiki/Miniskirt

Darowizna przez Paypal

Chcesz pomóc przez Paypal? Wybierz dowolną kwotę. Jeśli możesz, przejmij opłaty Paypal, to więcej do nas dotrze. Dobroczyńców zapewniamy o modlitwie. Bóg zapłać!

20,00 zł