Są i fałszywi kontemplatycy. (*) Cechą ich jest to, że odpoczynek wewnętrzny, któremu się oddają, uważają za coś czysto przyrodzonego. Jest to pospolite lenistwo. Wyobrażają sobie, że są bezgrzeszni, bezpośrednio zjednoczeni z Bogiem, zwolnieni ze wszystkich praw Boskich i ludzkich, dyspensowani od wszystkich dobrych uczynków. Ich błędna zasada polega na tym, że tę pustkę uważają za coś tak szlachetnego i doskonałego, że za wszelką cenę trzeba się starać, aby nic jej nie mąciło. Odrzucają więc wszystko, co mogłoby im nałożyć jakieś więzy, nie chcą żadnej pracy, ani niskiej, ani wysokiej. Jak narzędzie czeka nic nie robiąc, aż rzemieślnik weźmie je w rękę, tak oni czekają w bezczynności na działanie Boże. Sądzą, że ich czyn temu działaniu tylko by przeszkadzał. Pozostają bez ruchu, nie ćwicząc się w żadnej cnocie. Czy chcesz poznać szczegółowo zasadę ich postępowania? Oto ona: nie chcą ani dziękować Bogu, ani Go chwalić, nie chcą niczego doświadczać, niczego poznawać, niczego kochać, o nic prosić, niczego pragnąć. To wszystko – mówią – jest szkodliwe albo grzeszne. Sądzą bowiem, że już mają wszystko, o co mogliby prosić. Pochlebiają sobie, że doszli do ubóstwa duchowego, bo jak sądzą, nie mają już żadnej woli własnej, wyrzekli się osobistego wyboru. (**)
[wpedon id=”24285″ align=”left”]
––––––––––
Fragment drugiego kazania na pierwszą niedzielę Wielkiego Postu. Cyt. za: Augustyn Poulain SJ, Łaski modlitwy. Poznań – Warszawa – Lublin b. d. w., s. 536.
Tekst francuski w: R. P. Aug. Poulain, Des grâces d’oraison. Traité de théologie mystique, X éd., G. Beauchesne, Paris 1922, ss. 545-546.
Najnowsze komentarze