Przymuszenie cesarza Teodozjusza do pokuty publicznej przez św. Ambrożego ukazywane jest często jak wyższość władzy duchownej nad władzą świecką. I tak jest rzeczywiście, ale cesarz dlatego ukorzył się przed Bogiem, Kościołem i św. Ambrożym, ponieważ to właśnie biskup Mediolanu był jedynym, który cesarzowi nie schlebiał i pozostał surowy ryzykując własne życie. I tak wszyscy uczymy się, że na autorytet moralny trzeba sobie zasłużyć.